უსიყვარულოდ
მზე არ სუფევს ცის კამარაზე,
სიო არ დაჰქრის, ტყე არ კრთება
სასიხარულოდ...
უსიყვარულოდ არ არსებობს
არც სილამაზე,
არც უკვდავება არ არსებობს
უსიყვარულოდ.
მაგრამ სულ სხვაა სიყვარული
უკანასკნელი,
როგორც ყვავილი შემოდგომის
ხშირად პირველს სჯობს,
იგი არ უხმობს ქარიშხლიან
უმიზნო ვნებებს,
არც ყმაწვილურ ჟინს, არც ველურ ხმებს
იგი არ უხმობს...
და შემოდგომის სიცივეში
ველად გაზრდილი,
ის გაზაფხულის ნაზ ყვავილებს
სულაც არა ჰგავს...
სიოს მაგივრად ქარიშხალი
ეალერსება
და ვნების ნაცვლად უხმო ალერსს
გარემოუცავს.
და ჭკნება, ჭკნება სიყვარული
უკანასკნელი,
ჭკნება მწუხარედ, ნაზად, მაგრამ
უსიხარულოდ.
და არ არსებობს ქვეყანაზე
თვით უკვდავება,
თვით უკვდავებაც არ არსებობს
უსიყვარულოდ!

წუხელ... ნამთვრალევს... ბევრი ლექსი დამიწერია...
მაგრამ არ ვიცი მე გრძელი გზა თუ მიწერია...

მოვა... მაგრამ როდის?
შორეული ქალის ეშხი
მოვა... მაგრამ როდის?
სიყვარული სასახლეში
მხოლოდ ერთხელ მოდის!
ასეთია ნაზი ბედი,
ბედი რჩეულ ფერის;
სიცოცხლეში თეთრი გედი
მხოლოდ ერთხელ მღერის!
ყვავილები უხვადარის
დენდის...მეფე მონის.
ქარში ათრობს არემარეს
ოხვრა ტრიანონის.
და ლანდებად თეთრ სარკეზე
ჩნდება სახე მკრთალი
შუაზელი, ესტერგეზი
და თვით დედოფალი.
ზრდილი, ნაზი და მეფური,
ჩემი ძველისძველი
ლექსი არის უნებური
სიზმრით შემმოსველი.
მხოლოდ თეთრი შადრევნებით
მე ვერსალის ბროლი,
მაცდურ თვალის გადევნებით
მტანჯავს მსუბუქ-მქროლი.
დედოფალო! ლურჯი რაში
მიჰქრის საშიშ-ჩქარი
და ბილიკთა ლურჯ ქვიშაში
მიაქვს მძაფრი ქარი!
მიჰქრის დალალგადაყრილი:
დოვინ, დოვენ, დოვლი...
თოვლი, ფიფქი და აპრილი,
ვარდისფერი თოვლი.

გოგომ და ბიჭმა ერთმანეთი გაიცნეს,
მთელი ეს საღამო ერთად იცინეს,
ბიჭმა აგრძნობინა გოგოს მოწონება,
წამში მოახსენა მისი მოწონება,
უთხრა მომავალი დიდი მელოდება,
ცხოვრების თანამგზავრი კარგი მეყოლება,
მე მასთან ყოფნა ყოველთვის მენდომება.
გოგონამ იგრძნო რო თავგზა აებნა,
თავისი ფიქრები სულ მთლად გაებნა,
ბიჭსაც ეს უნდოდა გოგონა დაება,
მას კლანჭები გოგონას ჩაება.
მას შემდეგ დაიწყო გოგონას წამება.
გოგონამ არ იცოდა სიყვარული რა იყო,
ცხოვრების ნახევარი ბიჭისთვის გაიღო.
ცხოვრების ბილიკი ორად გაიყო,
ბიჭმა ნახევარი გოგოსი წაიღო.
ერთი ორი დღე იყო ბედნიერი,
მას სხვისი გული დროებით ითხოვა.
გავიდა დღეები, ბიჭს გამარჯობაც აღარ უთქვამს გოგოსთვის,
გოგო ნერვიულობდა, ფიქრობდა და სინანულის ცრემლით ტიროდა.
ერთი დღე გათენდა ძალიან მშვენიერი,
გოგოსთვის სილამაზე იყო წამიერი,
მან თავის სატრფო სხვასთან დაინახა,
გოგონამ იგრძნო რომ ცხოვრებით დაიღალა,
ის სიყვარულით ძლიერ დაიტანჯა.
ახსენდებოდა ბიჭის გამოხედვა, მაცდური თვალები,
ახსენდებოდა მასთან ერთად განვლილი წამები.
გავიდა დრო და გრძნობა გაუნელდა,
გრძნობა რომელიც ბიჭმა გაუთელა.
შემთხვევით გოგონა ძველ სატრფოს შეხვდა,
მის დანახვაძე გოგონა შეკრთა,
მის თვალებს დაეტყო თუ როგორ შეცბა,
ის კიდევ ერთხელ, მეორედ შეცდა.
ბიჭმა გაუბა გოგოს საუბარი,
ისევ დაიწყო ტექსტების ნაუბარი,
გოგონა მწარედ, მწარედ ეჩხუბა,
რადგან ასეთი ბედი ერგუნა,
მან თავის ბედზე თვითონ იზრუნა.
გოგონამ ყველაფერი უთხრა მართალი,
ბიჭს დაანახა სწორი სავალი,
გოგონა მწარედ, მწარედ ატირდა,
მისმა გულმა კი შიგნიდან იყვირა.!!! ;(
ბიჭმა ვერაფერი უთხრა გოგონას,
არ დაუწყია გოგონას თხოვნა.
გოგო ბიჭს კი არა სიყვარულს დაშორდა,
როცა სიყვარულს იგი ლამობდა.
გავიდა დრო და კიდევ შეხვდა ბიჭი გოგონას,
ახლა ბიჭმა იგრძნო დანაკარგი გულის მონობა.
არც შეიმჩნია და გზა განაგრძო,
ორი ნაბიჯი მან ასე განვლო.
ვერ მოითმინა თვალი ჩაუკრა,
გოგონას გული ამით გაქუსლა.
ასე ორივე ფიქრობს ერთმანეთზე,
ორივე ფიქრობს მხლოდ ერთადერთზე,
ბიჭმა უდიდესი შეცდომა დაუშვა,
გოგონას გული ხელიდან გაუშვა.

როდესაც სევდა კვლავ დაიპყრობს გულის ნაპირებს
და მელნის წვეთი კვლავ გაავლებს იისფერ ასოს,
მაშინ მაწვება გულზე დარდი, ტირილს ვაპირებ,
ყოველი წამი იმ დღეების ჩემს გულში მახსოვს...
ჩამავალი მზე ეთხოვება ნაცრისფერ ტალღებს,
ის ყოველ ღამე თავს იკლავს და მერე ფეთქდება,
რომ გვაგრძნობინოს ბუნებისა ჩვენ სილამაზე,
მაგრამ მზის ჩასვლა დღეს რატომღაც ძლიერ ფერხდება
აგერ შორიდან დავინახე უცხო ყმაწვილი,
იგი მოაპობს ბლანტი სივრცის უფორმო ტალღებს,
მირბის უაზროდ, უგზოუკვლოდ, სასოწართვილი
და ჰარმონიას ბუნებისას იგი კვლავ არღვევს